جامعه جهانی با شعار جامعه ای اطلاعاتی، به دنبال تعیین شهرهای الکترونیکی است. شهر الکترونیکی شامل دسترسی الکترونیکی شهروندان به خدمات به صورت شبانه روزی، بی وقفه و تمام وقت، به شیوه ای مطمئن، امن و محرمانه است. در این شهرها، بسیاری از معضلات شهرهای سنتی مانند آلودگی هوا، ترافیک، تشریفات زاید و بوروکراسی و دیگر مواردی که باعث اتلاف وقت، انرژی و منابع میشود وجود ندارد.
دولت(شهر) الکترونیک، سایتی است که از طریق آن، امکان دسترسی به تمام خدمات وجود دارد(این وبسایت، درگاه نامیده میشود) 


از مزایای دولت الکترونیک میتوان به مواردی از قبیل صرفه جویی در زمان و انرژی، انجام فعالیتها و ارائه خدمات دولتی از طریق اینترنت و ارتباط آسان شهروندان و مشتریان حقیقی و حقوقی با سازمان های دولتی، به دور از فضای بوروکراسی اشاره کرد.
مدرنیزه شدن دولت، شفافیت فرآیندها و مقابله با فساد اداری، پاسخگویی به نیازهای بخش عمومی و تجاری، اعتبار سیاسی و مواردی دیگر ، مشوق ها و انگیزه های به کارگیری دولت الکترونیک است.


از مهم ترین شرایط اجرای استراتژی دولت الکترونیک میتوان به:
۱.هدایت و رهبری دولت الکترونیک
۲.فراهم نمودن زیر ساخت الکترونیک
۳.آماده بودن زیر ساخت نهادی
۴.داشتن نیروی انسانی متخصص و آگاه
و ۵.وجود زیر ساخت حقوقی، امنیت اطلاعات و حریم خصوصی اشاره کرد.


موانع تحقق دولت الکترونیک:
-عوامل فرهنگی: آیا فرهنگ جامعه آمادگی پذیرش تغییرات بسیار زیادی که ایجاد خواهد شد را دارد یا نه؟ این تغییرات تاثیر اصلی خود را بر کارمندان دولتی خواهند گذاشت.
-عوامل سازمانی و اداری: نبودن روابط بین سازمان ها 
-کمبود منابع: منابع تکنولوژیک، منابع انسانی متخصص و.... 
در حقیقت، به کارگیری و گسترش دولت الکترونیک، غالبا در جهت انجام تغییرات در فرآیندهای دولتی نظیر تمرکز زدایی، بهبود کارایی و اثربخشی است. مسئله ای که در رابطه با دولت الکترونیک مطرح است، این است که اصولا تعریف واحد و یکسانی درباره دولت الکترونیک وجود ندارد و این مسئله ناشی از ماهیت پویا و متغیر فناوری است.


-دولت الکترونیک در ایران
دولت الکترونیک در ایران، با وجود آن که هنوز متولی مستقلی ندارد، اما در بعضی حوزه ها فعال است. قریب به ۱۰۰۰ سایت دولتی ایران، با وجود همه کاستی ها و نقص هایی که در اطلاع رسانی دیجیتالی تحت وب وجود دارد، بخشی از روابط عمومی دیجیتالی کشور را به دوش میکشند.
با این وجود، دولت الکترونیک در ایران، با رویه هایی که در کشورهای غربی حاکم است، از عقب ماندگی ساختاری و اجرایی رنج میبرد، که قطعا عزم ملی و ایجاد طرح جامع در این راستا، میتواند در چشم انداز بیست ساله کشور، مشکل گشای بسیاری از موانع پیش رو باشد.